بگوی زاهد خودبین بادپیما را

که در باده، رهانید از خودی ما را

کسی که پا و سری یافت درد یار فنا

گزید خدمت رندان بیسر و پارا

اگرچه نقطه ز بایافت رتبه ی امکان

ولی بنقطه شناسند عارفان، بارا!

مکن ملامتم از عاشقی که نتوان بست

ز دیدن رخ خورشید چشم حربا را

ز کوی دوست مگر میرسد نسیم صبا

که پر ز نافه ی چین کرده کوه و صحرا را؟

کمینه چاکری ازبندگان پیر مغان

بیک اشاره کند زنده صد مسیحا را

روا مدار که هر دم بیادروی گلی

چو غنچه چاک زنم جامه ی شکیبا را

بصد فسانه و افسون نمی کند بیرون

رقیب از سر مجنون، هوای لیلا را

پیاله گیر که رندان به نیم جو نخرند

هزارساله ی طاعات زهد و تقوی را!

برو ز دست مده، گر وصال می طلبی

فغان و ناله و فریاد و آه شبها را

کسی بکنه کلام توپی بردوحدت

که یافت در صدف لفظ، در معنی را